Filistin Araştırmaları Dergisi

Öz

Altın Kudüs, Yahudi şeriatı olarak adlandırılan Mişna’nın temellerini atan din adamı Rabbi Akiva ben Yosef (İ.S. 40-135)’in Talmud’da geçen anlatısındaki özel bir mücevher parçasına gönderme yapmak için kullanılan bir terimdir. Altın ve taşlardan yapılmış bir taç olduğu varsayılan Altın Kudüs, Kudüs şehrinin Yahudiler için bir merkez olduğunu temsil eden bir ikon olarak kullanılır.
Bu terim, sonrasında 1967 yılında İsrailli şair Naomi Shemer tarafından yazılan bir şiir için de başlık olarak kullanılır. Ancak şiirin önemi, 1967 yılının 15 Mayıs’ında (İsrail’in bağımsızlık, Filistin’in ‘büyük felaket’ gününde) Shuli Nathan tarafından bestelenerek yayınlanmasının ve İsrail’in kesin zaferiyle sonuçlanan Altı Gün Savaşı’nın hemen ardından ülkenin sanki ikinci bir ulusal marşıymış gibi sevilip benimsenmesinden ileri gelir. Şiir/şarkı o kadar büyük yankı uyandırmıştır ki, karşı cephede yer alan Arap şairler de buna kayıtsız kalamamıştır. Âsî ve Mansûr Rahbânî kardeşlerin Zehratu’l-Medâ’in (Şehirlerin Çiçeği) ile Mahmûd Dervîş’in fî’l-Kuds (Kudüs’te) şiirleri, bu minvalde kaleme alınmış eserlerdir. Özellikle Rahbânî kardeşlerin şiiri, yine 1967 yılında, Altı Gün Savaşı’nın kaybedilmesinin hemen ardından kaleme alınması ve kısa bir süre sonra Feyruz tarafından bestelenerek şarkıya dönüştürülmesiyle büyük kitlelere ulaşmış ve “Altın Kudüs”e nazire olarak söylenegelmiştir.
Çalışmamızda incelemeye ve karşılaştırmaya tabi tuttuğumuz bu şiirler, taraflar arasında yapılan edebî atışmalar olarak yorumlanabilmesi sebebiyle modern dönemin modern nakîdaları olarak adlandırılabileceğimiz; sadece günümüz edebiyatında değil, günümüz siyasetinde de “öteki” kavramını anlayabilmek, böylece karşımızdakini eleştirirken ya da yererken onun öne sürdüğü argümanları kavrayarak karşı argümanlar üretebilmek için yararlanabileceğimiz örneklerdir.